QO HET EM

Երբ սիրտդ հանկարծ 

խոցվում է վշտից, 

Ես քեզ շրշում եմ խոսքեր ամոքիչ: 

Իսկ իմ վերքերը դեռ անամոք են... 

Երբ հուսահատվում ու ոչ մի 

բանի էլ չես հավատում, 

Հույս եմ ներշնչում,հույս,որ 

կարող է և հավատ դառնալ, 

Իսկ ինքս վաղուց էլ հավատ չունեմ... 

Իսկ,երբ տխրում ես,այնպես եմ ժպտում, 

Որ քո երգերը նորից ծիծաղն: 

Մինչ` իմ երգերը միայն թախծում են... 

Ես ամեն անգամ քեզ տալիս եմ այն, 

Ինչ ինքս չունեմ...