Երկնքից անգույն անձրև է մաղում
Ամպերի մռայլ կոպերից հոգնած,
Արտասվելով պաղ հողի վրա
ՈՒ խղճահարությունից դրդված`
Աստված է փնտրում անաստվածների մեջ:
Նա էլ է հոգնել աննպատակ պայքարից,
Հոգնել է անգույն բարբարոս կյանքից,
Հոգնել անժպիտ դեմքերից մռայլ ,
Հավատից զրկված երազանքներից սին,
Չարից ու բարուց, հենց ինքն իրենից:
Թող կայծակն որոտա, անձրևը պոռթկա,
Արցունքների տարափ դառնա,
Աշխարհի հոգին չի ամոքվի ցավերից
Այս դառը կյանքի թերթված էջերից
Комментариев нет:
Отправить комментарий