SIRT IM

Սի՛րտ իմ, դու նույնն ես, ինչպես որ առաջ, 

Երբ խենթ էի ես ու դեռ պատանի: 

Բայց չէ՞ որ հիմա՝ տարիքըս առած, 

Արդեն և՛ խոհեմ և՛ հասուն դառած, 

Չեմ ուզում թեթև քամին տատանի 

Այն ծառը, որի հաստ բունը տեղ-տեղ 

Անցած ու չանցած վերքերն անհամար 

Կտցահարել են փայտփորի նման, 

Դարձրել են փչակ, ուր բուն են գտել 

Հիշողություններ, երազներ մեռած... 

Մինչդեռ դու՛, սիրտ իմ, ինչպես և առաջ 

Քո խենթության մեջ ինձ հետդ առած, 

Տանում ես այստեղ, այնտեղ ես տանում, 

Օտար տների կտուրն ես հանում, 

Մտցընում օտար կտուր ու պարտեզ: 

Եվ դու ինձ բնավ չես խղճում կարծես: 

Դու մոռանում ես, որ իմ տարիքում, 

Օտար ծառերին չեն գցում քարեր... 

Ես խնդրում եմ քեզ՝ ինձ չխանգարե՜լ: 

Թույլ տուր մոռանալ, դու քո աստվածը, 

Որ քաղցր է կյանքում՝ ինչ գողացված է... 

Ավաղ, բայց սիրտս էլ ինձ չի լսում...