Ուզում եմ կրկին քեզ խոստովանել…
Հայացքիդ անծայր խորքը ընկղմվել:
Ուզում եմ մեկ էլ հաճույքը վայելել
Խոստովանության…
Եվ փայլել, փայլել…
Բայց սիրտս կծկվում և տանջվում է,
Երբ միտքս հանկարծ պաղ շպրտում է.
- Իսկ, թե? քեզ կրկին պատի մերժումը…
Եվ խոսքն այս կրկին ինձ ճմրթում է,
Ու թղթի նման պաղ շպրտում է…
Սիրտս նվվում է,
Միտքս ճղվում է,
Արգելակվում, և կրկին լռում է,
անվերջ լռում է:
Եվ լուռ գոռում է.
- Կապույտ աչքերդ նայում են այնպես,
Կարծես, ոչ մի բան ոչինչ չի եղել…
Ախ, այդ կապույտը, որում գերագույն
հաճույքով կուզեի ես
անդարձ սուզվել…
Комментариев нет:
Отправить комментарий