KNERES

Պատասխան չկա,ամեն բան լուռ է, 

Չկա ոչ մի ձայն ու ոչ մի շարժում... 

Միայն կիսաբաց իմ պատուհանից 

Քնքուշ զեփյուռն է հանդարտ ներս խուժում... 

Գգվում է մեղմիկ ինձ իր գրկի մեջ 

(Կարծես քո շունչն է նա հեռվից բերել) 

Ու շոյում է իր մատներով անտես 

Ու ստիպում է ինձ սպասել,համբերել: 

Ու ես ակամա դառնում եմ գերին 

Իմ գիշերագույն,թանձր մտքերի 

Ու ես ակամա շշնջում եմ քեզ` 

Երեխայության համար ինձ ներիր... 

Ու ես ակամա այս ճակատագրին 

Ուզում եմ ծանր ապտակ հասցնել, 

Որ սթափվի խենթն այդ,ուշքի գա կրկին 

Եվ օգնի սրտիս սերը հանգցնել: 

Գիտեմ` քո կյանքն էլ,ինչպես և իմը, 

Նման է անգույն,դատարկ կտավի, 

Առատաձեռն չէ ճակատագիրը, 

Ափսոսում է` մեր կտավը ներկի... 

...Ես հիմարաբար դեռ հավատում եմ, 

Թե մենությունս մի օր կկիսես... 

Ճակատագրիս պես դու էլ ես ժլատ, 

Լոկ քո մասին ես մտածում: Իսկ ե՞ս...