Նստած մի մութ անկյունում
Սիրտս է քեզ տենչում
Մոմերի խավար ճրագի ներգո
Համեմատում էի սերը իմ և քո...
Երկու մոմեր մեկ-մեկու հենված
Ասես կյանք էին տալիս միմյանց,
Ճիշտ է այրվում էին,այրվում ու հալվում
Բայց դե հպարտ իրար էին փարվում:
Երանի մենք էլ այդ մոմերի պես
Իրար սիրեինք հույս տայինք այդպես,
Ճիշտ է ինչ-որ տեղ թեկուզ կհալվեինք
Բայց վերջ ի վերջո իրար կձուլվեինք...
Комментариев нет:
Отправить комментарий