MEK@ CHEXAV

Մեկը չեղավ, որ իմանար վշտերս, 

Քնքուշ ձեռքով դարման աներ վերքերիս. 

Մեկը չեղավ, որ գուրգուրեր վարդերս, 

Անուշ բույր տար, վարդի գույն տար երգերիս:

Կյանքս կտամ սրտից բխած համբույրին, 

Ա՜խ, թէ մեկը ինձ հասկանա՜ր ու սիրե՜ր: 

Ի՞նչ կա երկրում և՛ սրբազան, և՛ անգին, 

Քան թէ զոհվել, քան թէ լինել անձնվեր:

Բայց ես կյանքում շա՛տ սիրեցի ու լացի, — 

Մեկը չեղավ, որ ամոքեր վշտերս, 

Սիրող սրտի ծարավ, ծարավ մնացի, 

Մեկը չեղավ, որ գուրգուրեր վարդերս.