Սրտիս ձյան փայլը կուրացնում է ինձ
Ու ստիպում կրկին աղերսել կյանքից
Փրկության հյուլե, որ արևանամ…
Բայց կաթիլացած թախծալուր հոգիս
Թախծոտ խաշամն է տրորում սրտիս,
Եվ ես ուզում եմ դառնալ թախծասպան…
Սառցկերտ աչքեր հեռու անցյալում
Եվ սոսկալի վախ հենց այդ աչքերում…
Սիրտս քամում է այդ հեռուներից մի բուռ ողբ, կական…
Տրորում են իմ ավազը ծովում,
Ավազ՝ լոկ կյանքիս խոր փոշիացում…
Խեղդվի՛ր ավազում, սուզվի՛ր ընդհատակ:
Մեղմիկ քամին է մտքերս ճոճում,
Ու անձրևներ են ուղեղիս տիրում…
Փրկի°ր ինձ կյանքից, թող կյանքից գնամ…
Комментариев нет:
Отправить комментарий